Wigilia… i koniec tematu. Wesołych…

Józef Czechowicz

Wieczór zimowy

W zmierzchu i śniegu ogród to drzeworyt.

Między smutnemi chochołami biegają dzieci.

W zmierzchu i śniegu roztajały kolory.

Szron świecił.

***

Maleństwa, kulki futrzane, wełniane

na krótkich nóżkach w pałąk –

a moje dzieciństwo, tyloma już śniegami zawiane

raz jeszcze smutkiem zawiało.

***

Ciągną sanki, zostaje niebieski ślad;

rzucają pociski śnieżne, dziurawią zmierzch,

który ranny i siny na śniegach się kładł

nieuchwytny jak perz.

***

Czyjś głos woła na dzieci – wchodzą.

Tu tylko linje drzew.

Drzewa cieniami się grodzą.

Skąd cienie? Zaczyna się latarń gazowych śpiew.

***

Tylko zmierzch żółkniejący i tylko chochoły.

Z nieruchomych gałęzi sypią się konstelacje gwiazd.

Dalekie dzwonią pod śniegiem kościoły

W każdem z zaśnieżonych miast.