Sto lat temu w Lublinie była zima. Przed jednym z domów przy ulicy Zamojskiej, na odcinku między ulicą Przemysłową a Bernardyńską, na chodniku pojawił się lód. Odcinek, między P… a B… jest dość spory, trudno więc stwierdzić, o który konkretnie dom chodzi. Z doświadczenia wiem, że po stu latach nic się w tej kwestii nie zmieniło i cały wspomniany odcinek zamienia się w lodowisko każdej zimy (nawet tej bezśnieżnej!). Lód jest z reguły bardziej okazały po stronie ulicy Miłej. Mechanizm powstawania ślizgawki był przed stu laty taki sam jak i dzisiaj – wystarczy przywołać tu jedno słowo: wskutek. Za „Ziemią Lubelską” podajmy, jakiż to był wskutek… wskutek nieczyszczenia chodnika i nieposypywania go piaskiem. I wszystko proste.
Dla wielu osób (nawet mi najbliższych) lód na chodniku to nie problem. Ale… wiecie, że to (O Borze! – to taki las…) karygodna zabawa? Nie bądźcie więc, jak ci włóczący się samopas po ulicach chłopcy uprawiający karygodną zabawę ślizgania po ulicach. Narażacie bowiem innych przechodniów na upadek na wyślizganych miejscach, a więc na potłuczenie się, lub nawet kalectwo. Autor (czyli ja) zgadza się z Autorem Sprzed Stu Lat, publikującym na łamach „Głosu Lubelskiego”, że należy temu zapobiedz przez niedopuszczanie do tej zabawy. Nie uważa jednak Autor obecny (czyli ja), że zgodnie z sugestią Autora Sprzed Stu Lat, od razu winno uciekać się do pomocy milycyi.
Wystarczy tylko odrobina wyobraźni…, da bowiem Bóg, że i Wy dożyjecie późnej starości i będąc staruszkiem (lub staruszką) staniecie przed problemem pokonania chodnikowej ślizgawki…
Ziemia Lubelska z 30.I.1917 (Nr 54) i Głos Lubelski z 30.I.1916 r. (Nr 30)
Gabinet Osobliwości 