Zimowa ballada rowerowa…

…czyli na koniec roku opowieść o człowieku, który się lodom nie kłaniał, tylko je fotografował:

Kiedy słońce było bogiem… Zalewu.

„It’s Winter Tale” – sprawdźcie link pod galerią!

Śnieg, drzewa, śnieg, lód i… drzewa?

Kiedy słońce było… wiedźmą z Blair?

Kiedy słońce było… a co, nie ma go już?

Niełatwe jest zimowe życie rowerzysty…

Lasu nie widzieliście?

Szli tędy ludzie…

…a tędy nie.

…wąską ścieżką poprzez las, po ten kwiat…

Kiedy słońce czytało Jacka Dukaja: „Nazwę sobie te promienie Słońca efektownym imieniem i stwierdzę, że oto istnieje taki anioł światła – bo inaczej kto by nas tu ogrzewał?” (Jacek Dukaj, Lód).

Lustro zadrżało tak strasznie, że wypadło im z rąk na ziemię, gdzie rozprysło się na tysiące milionów, bilionów i jeszcze więcej okruchów.(…) Byli ludzie, którym taki odłamek wpadał do serca, i wtedy działo się coś okropnego: serce stawało się jak kawał lodu. (Hans Christian Andersen, Królowa śniegu, Opowiadanie pierwsze, w którym jest mowa o lustrze i o okruchach).

To cud! Ludzie idą po wodzie… zamarzniętej

Panorama Zemborzycka.

Panorama Zemborzycka z widokiem na kościół św. Marcina.

Widok na kościół św. Marcina – bez panoramy.

Kiedy słońce było śróddrzewne.

Kościół św. Marcina – widok bez panoramy, ale przez Zalew.

Takoż i tutaj: św. Marcin, bez panoramy, ale przez Zalew.

Kiedy słońce było… wyraźne, a krajobraz nie.

Kiedy słońce wciąż było wyraźne, ale i krajobraz nie stracił na ostrości.

Nie tylko lody: jest i trochę wody!

Kiedy słońce w Zalew wejrzało.

Ścieżka rowerowa, z widokiem na kościół św. Marcina (w oddali) i cień autora (zupełnie blisko).

A oto Zalew, a za nim – niespodzianka! – kościół św. Marcina.

Staw, a wedle stawu grobla.

Św. Marcin nieco bliżej…

… blisko, coraz bliżej…

…a bliżej już nie można.

A oto ptacy wodni, wodnej wśród lodów zażywający kąpieli.

Tu też coś chlupocze.

Lodowej drogi rowerowej ciąg dalszy.

Pejzaż nadbystrzycki – bez mgły, a więc nie Hartwig (smutno mi? Panie…)

Lodowa droga miejscami zdołała zrzucić z się lodowe okowy…

… lecz w innych miejscach…

…lodowe okowy…

…niczym Chińczyki…

…trzymają się mocno!

A co tam panie w polityce?

Znowu jakieś krajobrazy…

Lodowy gościniec ciągnie się kilometrami…

Nawet Jacek Dukaj mógłby pozazdrościć takiego lodu.

Żółta, ceglana droga? Lodowa okowa…

A za drzewami (zobaczcie sami) z dwoma mostami – widok przecudnej urody: wprost z nad lustra wody.

Most kolejowy i pieszo-rowerowy…

Z tego drugiego widok: w Zalewu kierunku…

…na słońce (Kiedy słońce było nad mostem)…

i ku mostu kolejowego przemyślnej konstrukcji.

Kiedy słońce znów chciało fotkę.

Z mostu znów widok – droga ku Zemborzecom…

…i ku miastu inspiracji (a pod mostem troll się schował, co to nie chciał być na zdjęciu).

Nadbystrzycka lodowa przeprawa pod Nadbystrzycką ulicą…

…i tu również: nad Bystrzycą, pod Nadbystrzycką wjazd wiodący…

Kiedy słońce było przekonane, że nikt nie rozumie Bolesława Prusa: „Niebo prawie już nie było nad ziemią. Padał tylko śnieg tak gęsty i zimny, że nawet w grobach marzły ludzkie popioły. Któż jednak powie, że za tymi chmurami nie ma słońca?” (Bolesław Prus, Kamizelka).

Lubelski Klub Jeżdżących po Lodowym Gościńcu – w pobliżu.

Ten płot po drugiej stronie to monumentalna budowla Stadionu Miejskiego Inspiratora.

Inspirator Miejski, Żukodzierżca Jedyny, zbudował w ten sposób obiekt, który – niczym Chiński Mur – jest jedyną polską budowlą widoczną z kosmosu!

Kiedy słońce nie chciało już patrzeć…

…i poczęło chylić się ku zachodowi.

Dawniej Park Ludowy, obecnie Park Lodowy.

Most na Nowej Drodze, a w oddali: zabytkowe wieżyce (i kogucik blaszany).

Tak, tak – obecnie Lodowy…

Nowa Droga.

Widok na kościół Bernardynów (a co wy tak z tym św. Marcinem?)

Królowa lubelskich rzek, skuta – nie lodem – a genialną myślą inżynieryjną lat 60-tych ubiegłego stulecia.

Kiedy słońce było na zdjęciu…

…po raz ostatni.

P.S. Szczere i gorące podziękowania dla wynalazcy zimowej opony rowerowej z kolcami! Podziękowania dla władz miejskich za zimowe utrzymanie ścieżek rowerowych – zwłaszcza w imieniu nieszczęśnika, który spadając z roweru, nakrył się nogami – wcale nie przysłowiowo! Jeszcze raz dzięki za kolce, kimkolwiek jesteś!

…